ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ μου

Ρουά

Το αριστερό του χέρι κρατούσε γερά το κάγκελο της βεράντας.
Το δεξί έπαιζε τρέμοντας με τα κουμπιά της ριγέ πυζάμας.
Με μεγάλη προσπάθεια, έκανε άλλο ένα αργό βήμα, προς τη γυναίκα του, που άπλωνε απορροφημένη τα ρούχα τους.
Γυναίκα του, εδώ και 65 χρόνια.

Τον παρακολουθούσα με οίκτο από το απέναντι μπαλκόνι των 17 μου χρόνων.

Έσυρε άλλη μία φορά το ένα πόδι μπροστά απ’το άλλο και παραιτήθηκε κουρασμένος.
Στήριξε όλο του το βάρος στο κάγκελο και τη φώναξε
– Κωνσταντούλα…
Εκείνη γύρισε ξαφνιασμένη, τον κοίταξε και είπε
– Τι ‘ναι αγόρι μου?

Ματ.

…………………………………………………………………………………………..

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ

Δεν υπάρχεις. Είναι πού πιθανό να μην υπάρξεις ποτέ. Είναι σίγουρο πως δεν θα υπάρξεις ποτέ. Η ομορφιά σου θα παραμείνει ατόφια και τέλεια σ’ένα κόσμο ενδεχόμενο, αλλά όχι αληθινό.
Εγώ κι εκείνος σε μια ένωση απόλυτη και οριστική. Μη αναστρέψιμη.

Εκείνος ήταν και είναι ένα μυστήριο μυστικό. Αυτή είναι η γοητεία του. Να παραμένει ένα μυστικό που δεν θα μαθευτεί ποτέ από μένα. Αυτή τη γοητεία σ’έχω τάξει να κληρονομήσεις, αυτή είναι και η μόνη μου (αυτοεκπληρουμενη) προσδοκία από σένα. Από όλες τις άλλες σε απαλλάσσω, μέσω της μόνης ανιδιοτελούς ίσως, πράξης που μπορώ να σου αφιερώσω.

Σε σκέφτομαι κάποιες φορές… Έχω ακούσει το κλάμα σου, έχω χαμογελάσει με την αδεξιότητά σου, έχω μυρίσει το άρωμά σου… Σ’έχω φανταστεί να φοράς πορτοκαλί καπέλο. Σου πηγαίνει πολύ. Έχω συγκινηθεί με το πρώτο σου βήμα και σου’χω πει δύο παραμύθια. Το σίγουρο είναι πως για σένα, θα ήμουν περήφανη.

Κάποτε, ένας άνδρας που ήθελε πολύ να γίνει πατέρας σου, μου είπε πως μια γυναίκα που αρνείται να γεννήσει, αποστατεί από τη φύση της. Μπορεί και να είναι αλήθεια αυτό. Ούτε εκείνος, ούτε εγώ θα μάθουμε ποτέ. Ούτε εσύ. Αλλά εσύ θα ήσουν αγόρι και θα σε μάθαινα να μη λες τέτοιες ευκολίες στα κορίτσια.
Ίσως και να σου εξηγούσα πως μια γυναίκα που αρνείται να γεννήσει, έχει σταματήσει να τρέφει την ελπίδα πως θα γινόταν καλή γονέας. Έχει παραιτηθεί από την ιδέα να προσπαθήσει γιατί δεν αισθάνεται άνετα με την πιθανή μετριότητα αυτής της πραγματικότητας.
Θα σου εξηγούσα πως μια γυναίκα που αρνείται να γεννήσει, μάλλον αντιστέκεται στην αιμομεικτική διάθεση που της δημιουργεί η μοναξιά. Γιατί πάντα φαντασιώνεται τον υιό της ως τον ιδανικό άντρα. Και γνωρίζει εκ των προτέρων πως δεν θα γίνει ποτέ ερωμένη του.
Θα σου εξηγούσα πως μια γυναίκα που αρνείται να γεννήσει, έχει βρει έναν άλλο τρόπο να αφήνει ίχνη πίσω της. Και δεν χρειάζεται να απολογείται που θα αρκεστεί σ’αυτά.

Χαιδεύω, αγκαλιάζω, τσακώνομαι, θηλάζω, διδάσκω, νοιάζομαι, μαθαίνω, πονάω, μαγειρεύω, συζητώ, γελάω, κλαίω, φροντίζω, απολαμβάνω, αλλάζω…
Παίζω με την προοπτική και τη φαντασίωση.

Φαίνεται παράλογο, αλλά θα σε θυμάμαι πάντα…

…………………………………………………………………………………………..

UNINVITED

Είναι νύχτα (τι πρωτότυπο)… ακούω το uninvited της Alanis Morissette… ανάβω τσιγάρο… σκέφτομαι…
Παίζει σπουδαίο ρόλο το να είναι όμορφος ένας πούτσος. Άσχετα με όλα τ’άλλα, αυτό παίζει σπουδαίο ρόλο. Όσες φορές έχω ψιθυρίσει «είναι όμορφος ο πούτσος σου?», μαζί με κάθε είδους αντίδραση παίρνω δώρο ένα γλυκό, αμήχανο μισοχαμόγελο μέσα σε ένα βιαστικό βλέμμα, που μου ραγίζει την καρδιά. Λιώνω εκείνη τη στιγμή και τους λατρεύω γιαυτό.
Μ’αρέσει να σκύβω και να τον παίρνω στο στόμα μου. Δεν θέλω το ταυτόχρονο στοματικό σεξ, δε μ’αφήνει να συγκεντρωθώ, γιατί το στόμα από το αιδοίο απέχει εκατομμύρια έτη φωτός. Είναι δύο διαφορετικά σύμπαντα και δεν μπορείς να είσαι πραγματικά σε δύο κόσμους την ίδια στιγμή.
Μ’αρέσει να γονατίζω και να τον παίρνω στο στόμα μου.
Υγραίνω την παιδικότητα που ανίχνευσα στα μάτια του, ρουφάω το θυμό που εγώ προκάλεσα, πνίγομαι με την ανάγκη του να με εκμηδενίσει, γλείφω τις πληγές που δεν κατορθώνω να του επουλώσω, γλωττίζω τους φόβους του και καταπίνω όλα όσα νιώθει. Ξέρω αν νιώθει για μένα.
Με κοιτάζει και με αποκαλεί αγάπη του και πουτάνα του.
Αγάπη του, γιατί υγροποιώ και αποστραγγίζω τον εγκέφαλό του.
Πουτάνα του, γιατί μπορώ να το κάνω.
Πουτάνα του, γιατί υγροποιώ και αποστραγγίζω τον εγκέφαλό του.
Αγάπη του, γιατί μου επιτρέπει να το κάνω.
Και μωρό του, γιατί βυζαίνω τη ζωή που μου προσφέρει και μεγαλώνω στο μυαλό του χωρίς να γεννάω.
Τον έχω στο στόμα μου και μόνο τότε τον έχω αληθινά. Ύστερα απομακρύνεται αυτάρεσκα φιλώντας με στα χείλη.
Είμαι όλα όσα μου υπαγόρευσαν να είμαι.
Είμαι όλα όσα μου απαγόρευσαν να είμαι.
Ακούω το wild is the wind… ανάβω τσιγάρο… διαβάζω τις λέξεις… είναι τόσα που δεν έγραψα…
Νιώθω γλυκιά…

…………………………………………………………………………………………..

THE GREAT MISCONCEPTIONS OF ME

Βρέχει…
“Θα με θυμάσαι ή θα γεράσω μέσα σου?
Θα σε θυμάμαι ή θ’ αρρωστήσεις μέσα μου”?
Βρέχει…
“Τράβα, τράβα το δρόμο σου. Τράβα μαλακία”…
Βρέχει…
“Δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτα”?
Βρέχει…
“Κι όταν το σκοτάδι ωριμάσει
κυκλοφορείς άμορφη γράφοντας τη φυγή σου.
Κι όταν η νύχτα κυλά
ετοιμοθάνατη κλείνεις τα μάτια και κοιμάσαι”.
Βρέχει…
Και τα μαλλιά μου είναι ακόμα μαύρα. Ακόμα στεγνά.
Ακόμα βρέχει…
Ας βρω μια καινούρια ομπρέλα…

…………………………………………………………………………………………..

LADIES & GENTLEMEN

Χτύπησαν το κουδούνι και τους άνοιξε μια δίμμετρη ξανθιά.

“Ε, αυτό το κομμάτι σίγουρα θα του φτιάξει το κέφι”, σκέφτηκε και μπήκε πρώτος στο μικρό σαλόνι.
“Είναι κερασμένο από μένα”, είπε κλείνοντας το μάτι στην ξανθιά και τους παρακολούθησε να εξαφανίζονται στο διάδρομο. Κάθησε αναπαυτικά μ’ ένα χαμόγελο αγορίστικης υπερηφάνειας κι έκλεισε τα μάτια.

“Έλα”, του είπε εκείνη δίνοντας του ένα ποτήρι ουίσκυ. “Ας πιούμε κάτι όσο περιμένεις το φίλο σου”.

Πήρε το ποτήρι και την κοίταξε ν’ απομακρύνεται. Το βλέμμα του έπεσε αλύπητα στην κυτταρίτιδα που φαινόταν καθαρά κάτω απ΄ το μαύρο της κολάν. Ήπιε μια γουλιά και σηκώθηκε.

“Να, πάρε κι εσύ αυτό” της είπε ακουμπώντας ένα πενηντάρικο μπροστά της.

Εκείνη δίπλωσε το χαρτονόμισμα, το έχωσε κάπου ανάμεσα στα στήθια της και τον κοίταξε σταθερά στα μάτια.

“Εγώ μωρό μου τα λεφτά, έχω μάθει να τα δουλεύω”.

“Έλα να σου πάρω ένα τσιμπούκι” τον διέταξε τραβώντας τον στο διπλανό δωμάτιο. Εκείνος την ακολούθησε αμήχανα κι όταν του τον πήρε στο στόμα, προσπάθησε να φανταστεί τον κώλο της ξανθιάς δίμμετρης να τρίβεται πάνω του. Μάταια.

Εκείνη προσπάθησε. Τον έγλυψε. Τον ρούφηξε τίμια και καλόκαρδα. Μάταια.

Τα δυνατά γέλια της ξανθιάς απ’ το σαλόνι, του έδωσαν την ευκαιρία να σηκωθεί και να κουμπώσει βιαστικά το παντελόνι του μουρμουρίζοντας μια δικαιολογία.

Όταν έφυγαν, τους ακολούθησε ως έξω και κάθησε στην ξύλινη καρέκλα δίπλα στα σκαλάκια. Θυμήθηκε κάτι που είπε ένας παλιός ροκάς τραγουδιστής τις προάλλες στην τηλεόραση.
“Μας ζητάνε να ζήσουμε σ’ένα μπουρδέλο ενώ δεν είμαστε πόρνες. Πώς θα ζήσουμε..”?

Κούνησε το κεφάλι. Οι δύο άντρες δεν φαίνονταν πια αλλά άκουγε ακόμα τα γέλια τους.

Έτριψε τα μάτια της. Δεν έκλαψε.

Οι γριές πόρνες άλλωστε, δακρύζουν μόνο κρυφά. Απ’ το αιδοίο.

…………………………………………………………………………………………..

Sssss….

Μ’αρέσει ο υπόκωφος θόρυβος που κάνει ένα βρεγμένο σεντόνι όταν το τινάζω πριν το απλώσω.
Μ’αρέσει το βραχνό τικ τακ του φλας στο αυτοκίνητο.
Μ’αρέσει το ηχητικό ανακάτεμα του μέταλλου και του ανθρακικού όταν ανοίγω ένα κουτάκι κόκα κόλα.
Μ’αρέσει το κουδούνισμα μιας βαριάς, αντρικής ζώνης όταν ξεκουμπώνεται.
Μ’αρέσει το φτερούγισμα των καινούριων τραπουλόχαρτων όπως τα ανακατεύω.
Μ’αρέσει το κλικ που κάνουν οι βαλίτσες όταν κλειδώνουν.
Μ’αρέσει ο ήχος του zippo αναπτήρα όταν τον κλείνεις και τον ακουμπάς στο τραπέζι.
Μ’αρέσει ο ψίθυρος του μάλλινου νήματος όταν περνάει μέσα από φανελένια πανιά.
Μ’αρέσει ο παφλασμός της σάρκας όταν πέφτει με δύναμη πάνω σε σάρκα.
Μ’αρέσει ο φύσημα του ατμού πάνω στα φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα.
Μ’αρέσει το κροτάλισμα των πιάτων που πλένονται.
Μ’αρέσει το καμπάνισμα των βραχιολιών σ’ενα γυναικείο χέρι.
Μ’αρέσει το γουργουρητό των φερμουάρ.
Μ’αρέσει το τριζοβόλημα των γυναικείων τακουνιών πάνω στην άμμο μιας οικοδομής.
Μ’αρέσει το τρίψιμο του πλαστικού όταν ακουμπώ το ακουστικό του τηλεφώνου στη θέση του χωρίς να βλέπω.
Μ’αρέσει του σούρσιμο του κάρβουνου πάνω σε σαγρέ χαρτί και το σπάσιμο της κιμωλίας.
Μ’αρέσει το τρίξιμο των παλιών, ξύλινων κρεβατιών.

Ζάρια που ρίχνονται, εκτυπωτές που ανάβουν, χαρτόνια που τσακίζονται, μονωτικές ταινίες που σκίζονται, πλήκτρα, κασέτες, παγάκια, σακούλες, νύχια, σπρέϋ, κρεμάστρες
……………..
Μ’αρέσει ν’ακούω τη ζωή μου.

…………………………………………………………………………………………..

FAIRY TALE

Είμαι ο αθέατος ηδονοβλεψίας, κρυμμένος πίσω από τα χρόνια που πέρασαν. Προσπαθώ να βρω τα ίχνη από τα βήματά σου και να επαναλάβω το ταξίδι σου, πατώντας πάνω τους. Είναι πολλά τα χρόνια, πολλοί οι άνθρωποι…
Κρατώ γερά την άκρη του σχοινιού που κάποτε μου έριξες, μα ξέχασες να μαζέψεις.
Γιατί ξέχασες να το μαζέψεις?

Θέλω να σου θυμώσω μα είσαι πάντα τόσο δυνατός.
Θέλω να σε προδώσω μα δεν μου έδωσες το δικαίωμα.

Ζεις μόνος, έξω από μένα.
Κι αυτό είναι τόσο επίπονο, όσο και ανακουφιστικό…
Είσαι ο ήρωας του παραμυθιού που μαζί δημιουργήσαμε, με μόνο σκοπό να ξεγελάσουμε την ιστορία. Με μόνο αποτέλεσμα να ξεγελάσουμε την αλήθεια..
Αλλά εγώ πήρα το ρόλο του αφηγητή κι έτσι δεν μπορώ να σου μιλήσω.

Θέλω να σε ξεχάσω μα είσαι πάντα παρών.
Θέλω να σε θυμάμαι μα δεν έχω ελπίδα.

Απόψε σε είδα άλλη μια φορά.
Κρύφτηκα πίσω από ακατανόητα εμπόδια και σε κοίταζα. Δεν έχεις αλλάξει…
Έχεις πάντα, όλα εκείνα τα χρώματα κρυμμένα στη ματιά σου.
Έμεινα εκεί, ν’αυτοκτονώ και όχι να σε σκοτώνω.

Λόγια… λόγια γλυκά και παθιασμένα και άρρωστα και σκοτεινά…
Θέλω να βρω το γιατί μα δεν υπάρχει λόγος.
Είμαι η νεράιδα των αποξηραμένων λέξεων.

…………………………………………………………………………………………..

UNTITLED

Το παγκάκι μου βρίσκεται στην άκρη της προβλήτας, παράμερα, με θέα όλο το λιμάνι.
Την ημέρα τριγυρίζω ανάμεσα στα πλήθη που συνωστίζονται μπαίνοντας και βγαίνοντας από τα πλοία.
Κρυφακούω τα μισόλογα των ανθρώπων, πλάθοντας απ’αυτά τις ιστορίες τους.
Κοιτάζω στα μάτια αυτούς που μου απευθύνονται, πλάθοντας απ’τα λόγια τους τις ιστορίες μου.
Τις νύχτες, κάθομαι στο παγκάκι μου κ ανάβω τσιγάρο περιμένοντας…
Συχνά, κάποιος ξεμακραίνει απ’το πλήθος κ έρχεται κοντά μου. Αυτοί μ’αρέσουν. Αυτοί που διακρίνουν την κάφτρα μου από μακριά κ έρχονται περίεργοι να ζητήσουν τη φωτιά μου.
Μου ανοίγουν την καρδιά τους, μου κάνουν έρωτα και μου μιλούν γι’αυτά που αφήνουν πίσω.
Πάντα κάποιος τους περιμένει εκεί που πηγαίνουν κ εγώ ξέρω να μοιράζομαι τις προσδοκίες τους.
Αυτό ερωτεύονται.
Ύστερα το πλοίο τους πρέπει να φύγει.
Κανείς δεν μου αφήνει ενθύμια. Στις βαλίτσες τους έχουν μόνο τα απαραίτητα.
– Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου?
– Δεν μπορώ να τον αφήσω.
– Και θα μείνεις μόνη?
– Εκείνος, δεν θα μ’αφήσει ποτέ.
– Έλα μαζί μου. Ρίσκαρέ το. Δεν είναι ζωή εδώ.
– Ίσως με το επόμενο πλοίο…
– Τα ταξίδια ενώνουν τους ανθρώπους, όχι οι προορισμοί.
– Καλό ταξίδι. Να με θυμάσαι… αλλιώς δεν υπάρχω…

…………………………………………………………………………………………..

LOVE ME TO BIRTH

Ο έρωτας, ό,τι κι αν λένε, είναι θάνατος. Παύεις να υπάρχεις.

Συνυπάρχεις…

Ύστερα ο έρωτας φεύγει κι εσύ ξαναγεννιέσαι δυστυχής και κουρασμένος.
Η ζωή είναι πολύ ελαφριά για να την αντέξεις μόνος…

…………………………………………………………………………………………..

ΠΕΝΤΕ ΛΕΞΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

O τίτλος του έργου ήταν «Σαρδανάπαλος. Άνθρωπος τρυφηλός και εις τας ηδονάς έκδοτος». Οι πρόβες άρχιζαν στις 5.00 το απόγευμα και εκείνος ήταν εκεί από τις 3.00, να περιφέρεται πάνω στη σκηνή, να δοκιμάζει φωτισμούς, να διαβάζει ξανά και ξανά τις σημειώσεις με τις σκηνοθετικές οδηγίες και να ευχαριστεί το θεό που επιτέλους θα ανέβαζε την πρώτη του επαγγελματική παράσταση.
Τι κι αν δεν είχε διαλέξει αυτός τον πρωταγωνιστή? «Είναι καλός, θα δεις… Και με τη δική σου βοήθεια θα γίνει καλύτερος… Mην το βλέπεις σαν ρουσφέτι, αν δε σου κάνει δεν τον κρατάς. Εσύ κάνεις κουμάντο»!
Εγώ κάνω κουμάντο! Δική μου είναι η παράσταση, ό,τι θέλω κάνω. Είναι νόμος πως οι παραγωγοί δέχονται μόνο δύο όχι. Θα κρατήσω τα δικά μου για κάτι πιο σημαντικό.
Είχε πάει 4.30 και οι ηθοποιοί είχαν αρχίσει να έρχονται για ζέσταμα. Τους κοιτούσε από τη σκοτεινή πλατεία, ν’ανεβαίνουν στη σκηνή, να κάνουν ασκήσεις φωνητικής και να τεντώνουν τα μέλη τους επαναλαμβάνοντας άηχα το κείμενό τους.
Τι κι αν πληρώνονταν με ψίχουλα? Έμοιαζαν ευχαριστημένοι και μόνο που συμμετείχαν σε μια τέτοια παράσταση τελικά… «Άσε με εμένα να κανονίσω τα οικονομικά τους. Οι ηθοποιοί είναι ψώνια και σένα θα σε ξεπαραδιάσουν. Άσε τα κομμουνιστικά που μου λες τόση ώρα. Αυτοί την πείνα τους τη χορταίνουν με τον προβολέα και το χειροκρότημα. Βέβαια αν εσύ θέλεις να τους πληρώσεις καλά… τι να πω εγώ… Εσύ κάνεις κουμάντο»!
Εγώ κάνω κουμάντο! Δική μου είναι η παράσταση, ό,τι θέλω κάνω. Είναι νόμος πως οι παραγωγοί δέχονται μόνο δύο όχι. Θα κρατήσω τα δικά μου για κάτι πιο σημαντικό.
Ο σκηνογράφος ήρθε κουνώντας στον αέρα τα σκίτσα του. «Γεια σου αγάπη μου» του είπε «σκέφτηκα ένα καταπληκτικό πράγμα για το κρεβάτι. Θα κάνω μια σύνθεση από κλαδιά λυγαριάς που έχουν και βουκολικό συμβολισμό και αυτό θα είναι το κεντρικό στοιχείο του σκηνικού. Από πάνω θα ρίξουμε πέπλα, πέταλα λουλουδιών και ένα κατακόκκινο φως που θα το κάνει σουρεαλιστικά μπουρδελέ. Συμφωνείς αγάπη μου? Το θέλω πρόστυχο και βρώμικο! Τρέλα θα γίνει, άκου με που σου λέω! Συμφωνείς? Ο κόσμος θέλει σεξ, σεξ, σεξ! Ξέρω εγώ, είμαι παλιά… Μίλησα και με τον παραγωγούλη μας και ξετρελάθηκε με τις ιδέες μου! Αλλά αν δε σ’αρέσει, τι να κάνω μωρό μου, θα βάλω τον όμορφο κώλο μου κάτω και θα κάνω ό,τι θέλεις εσύ! Εσύ είσαι ο σκηνοθέτης, εσύ κάνεις κουμάντο αγάπη μου!
Εγώ κάνω κουμάντο! Δική μου είναι η παράσταση, ό,τι θέλω κάνω. Είναι νόμος πως οι παραγωγοί δέχονται μόνο δύο όχι. Θα κρατήσω τα δικά μου για κάτι πιο σημαντικό.
Τη μέρα της πρεμιέρας είχε τρομερό άγχος. Τίποτα δεν του άρεσε, τίποτα δεν ήταν έτοιμο, τίποτα δεν ήταν όπως το είχε φανταστεί. Αποτυχία… στην πρώτη του δουλειά απέτυχε οικτρά. Δεν έπρεπε να αφήσει τους άλλους να του λένε τι θα κάνει. Πολλές υποχωρήσεις, πολλά λάθη… Τόσος κόπος χαμένος… τόσα όνειρα χαμένα…
Το χειροκρότημα ήταν παρατεταμένο αλλά έτσι γίνεται στις πρεμιέρες. Όλοι χειροκροτούν, φωνάζουν ενθουσιασμένοι για το αποτέλεσμα και μετά μαζεύονται σε ημιυπόγεια κουτούκια για να θάψουν ό,τι είδαν, άκουσαν, φαντάστηκαν…
«Λοιπόν κύριε σκηνοθέτα? Ευχαριστημένος? Πήγαμε καλά, ε? Θα έχει επιτυχία το έργο, ξέρω εγώ! Θα γίνεις φίρμα και δεν θα μας μιλάς σε λίγο… Τα ‘χω ζήσει αυτά πολλές φορές. Βοηθάς τους νέους, τους συμβουλεύεις, τους χρηματοδοτείς και μόλις πιάσουν την καλή αρχίζουν τα μα και τα πως και τα όχι. Πριμαντόνες γίνονται όλοι τους και ξεχνάνε πως αν δεν ήμουν εγώ, τώρα θα ζητιάνευαν για να γίνουν βοηθοί σε βίντεο κλιπ…Λοιπόν δε μου είπες, ευχαριστημένος»?
ΟΧΙ…
«Αααχ, εσείς οι καλλιτέχνες, ποτέ δεν είστε ευχαριστημένοι… Τα έχετε όλα, δουλειά, χρήμα, αναγνώριση και ποτέ δε λέτε δόξα τω θεώ που βρίσκομαι εδώ που είμαι. Πάντα θέλετε κάτι παραπάνω… «
……
«Λοιπόν, εκείνο το πουτανάκι η Παυριανού, μου είπε να πάμε για φαί. Την έχεις γνωρίσει»?
ΟΧΙ…
«Καλή καριόλα κι αυτή. Έχει περάσει πολλά κρεβάτια μέχρι να γίνει πρωταγωνίστρα. Τώρα μας το παίζει σοβαρή. Εγώ τη γνώρισα τελευταία που έγινε φίρμα και δε μου κάθεται να της ρίξω έναν η πατσαβούρα. Τέλος πάντων, την ψήνω να παίξει στο επόμενο έργο. Έλα κι εσύ να τη γνωρίσεις μπας και στρώσουμε καμιά καλή δουλίτσα, εντάξει?
Θα έρθεις»?
Χαρά μου…

…………………………………………………………………………………………..

BACK TO LIFE

Θα ήθελα να μπορούσες να μου πεις κάτι πραγματικά σημαντικό.
Τη συνταγή ενός μαγικού φίλτρου ας πούμε, ή τη διεύθυνση ενός αληθινά στοιχειωμένου σπιτιού.
Θα ήθελα να φτιάχναμε μια παρέα όπως ήταν οι μυστικοί εφτά και να ξεδιαλύναμε σκοτεινά μυστήρια.
Να μιλάμε με κώδικες και να επικοινωνούμε με ταξιδιωτικά περιστέρια και σφυρίχτρες.
Θα ‘θελα να εφευρίσκω απαντήσεις σε όλα μου τα ερωτήματα, να γνωρίσω ένα εξωγήινο αγγελάκι και να κληρονομήσω ένα σοκολατένιο ηφαίστειο.
Μα πιο πολύ απ’όλα θα’ θελα ν’ αρχίσει να φυσάει. Πολύ.
Γιατί οι ανεμόμυλοι μου, έχουν αρχίσει να σκουριάζουν κι όπου να’ ναι θα με προδώσουν.

…………………………………………………………………………………………..