Sunshine

Κάθομαι με το βλέμμα καρφωμένο στον λουσμένο με ήλιο τοίχο, απέναντι απ’το παράθυρο του γραφείου.
Είναι παλιός, πέτρινος, τον διασχίζουν καλώδια που καταλήγουν στο πουθενά, απομεινάρια ξερού κισσού και ανθισμένα κλαδιά ενός φυτού με μωβ λουλούδια.

Πώς σκέφτεσαι?
Εγώ σκέφτομαι με εικόνες και αναπαραστάσεις.
Δεν χρησιμοποιώ λέξεις, γι’αυτό μου είναι τόσο δύσκολο κάποιες φορές να μιλήσω.

Παρατηρώ τις σκιές από δέντρα που δεν βλέπω, πάνω στον τοίχο. Σχηματίζουν γράμματα. Η, Τ, Λ.

Ακούω κάποιον αθέατο γείτονα να βρίζει -μάλλον τη γυναίκα του-και όταν σωπαίνει απότομα, τους φαντάζομαι να πηδιούνται ασύστολα ενώ ξέρω πως πιο πιθανό είναι να ‘χουν κλειστεί σε διαφορετικά δωμάτια για να μη βλέπουν ο ένας τον άλλο…
Λογικό.
Ποιο απ’τα δύο?
…Και με πιάνει ένα παράπονο.

Έχω κολλήσει να κοιτάζω απέναντι. Μετά από τόση ώρα που θα τον χτυπάει ο ήλιος, ο τοίχος θα είναι ζεστός.
Ζεστός απ’έξω και δροσερός από μέσα.

Ύστερα θυμάμαι ένα φίλο που έχει πρόβλημα με κάτι ακάλυπτες επιταγές και μου’ρχεται στο μυαλό η «κρίση». Βάζω απέναντι μου έναν φανταστικό συνομιλητή και του λέω
«ίσως κάποια στιγμή, πάψουμε να ζούμε όπως ξέραμε. Συμβαίνει καθημερινά κι οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν.
Αλλιώς».
Μου απαντά
«εύκολο να το λες όταν δεν έχεις πολλά να χάσεις».
Αλήθεια.
Αλλά, δεν με κάνει να νιώθω καθόλου πιο ελεύθερη.
Γιατί, όσο λιγότερα έχουμε, τόσο περισσότερο τα μεγεθύνουμε.
Η αξία της επένδυσης δεν μετριέται από το πραγματικό της μέγεθος, αλλά απ’ό,τι μας μείνει αν αυτή αποτύχει.

Χάνομαι ξανά σε εικόνες από μποτιλιαρισμένους δρόμους, οικογενειακές στιγμές, πισίνες, ερωτευμένα ζευγάρια, οπαδούς στο γήπεδο….

Θέλω να φύγω απ’το γραφείο.

Τραβάω απότομα το βλέμμα μου απ’το φως και βλέπω λευκά, θολά κυκλάκια μπροστά απ’όλα τα αντικείμενα.
Προσπαθώ να εστιάσω πάνω τους αλλά δεν μπορώ, ξεφεύγουν.
Ξεχνάω τα πάντα εκτός απ’αυτά.
Τα παιδία παίζει.

~ από paperflowers στο 25 Μαΐου, 2010.