Subways
Η δουλειά στο υποκατάστημα ήταν καταθλιπτικά αδιάφορη. Η πρόσκληση να παρουσιαστεί στα κεντρικά γραφεία δεν της άρεσε αλλά πήγε. Βγήκε από το βρώμικο κτίριο και περπάτησε στον πολυσύχναστο, άγνωστο δρόμο, με το νέο της απόλυσης να μην έχει κατασταλάξει ακόμα μέσα της. Πληρωνόταν για να περνάει οκτώ άσχημες, βαρετές ώρες κάθε μέρα και δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί ή να λυπηθεί που τις έχανε.
Προσπέρασε το χαλί στη βιτρίνα αριστερά της, όμως η εικόνα του την ακολούθησε επίμονα. Γύρισε πίσω.
Διαφορετικές υφές και υλικά, σχημάτιζαν ένα ασπρόμαυρο καρό. Πολύ όμορφο. Οι γονείς της πάντα έλεγαν «η Ελπίδα είναι έξυπνη κι έχει γούστο». Η αλήθεια είναι πως εννοούσαν «τι κρίμα που δεν έχει όλα τα υπόλοιπα», αλλά πώς να διαψεύσεις έναν τέτοιο ισχυρισμό χωρίς καμία έμπρακτη απόδειξη?
Μπήκε στο κατάστημα θέλοντας να το αγγίξει. Έσυρε το χέρι της πάνω στην ανομοιόμορφη υφή, με το βλέμμα του πωλητή καρφωμένο πάνω της. Του χαμογέλασε και ρώτησε διαστάσεις και τιμή. Η συζήτηση κράτησε ένα δεκάλεπτο και περιείχε την περιγραφή μιας τραπεζαρίας από μαύρο ξύλο και γυαλί, ενός τεράστιου, πολύχρωμου πίνακα κι μιας φωτιστικής σύνθεσης που ακόμα δεν είχε βρεθεί. Υποσχέθηκε στον πωλητή πως την επόμενη μέρα θα ερχόταν με κάποιον να το πάρει και βγήκε ξανά στο δύσοσμο πεζοδρόμιο.
Ένιωθε περιέργως αισιόδοξη όταν έφτασε στο σπίτι. Η ενοχή και η απορία για τα ψέμματα που είπε στο κατάστημα των χαλιών, την αποσπούσαν από τους λογαριασμούς που βρήκε στην πόρτα της και το σωρό με τα άπλυτα πιάτα στην κουζίνα. Έφτιαξε καφέ, κάθησε δίπλα στο παράθυρο, είδε στο γραφείο το ημερολόγιο της και θέλησε να γράψει μια ιστορία για έναν παθιασμένο, κεραυνοβόλο έρωτα.
Παραμέρισε τη λευκή κουρτίνα και κοίταξε την αντανάκλαση της στο τζάμι.
«Η ζωή είναι αλλού»
Κάπου το είχε δει γραμμένο αυτό…
«Another dream that will never come true just to compliment your sorrow…»
Disturbed – Prayer
paper flowers 
Χαιρετίσματα από την φυλακή της καθημερινότητας.
Χαιρετίσματα από τη φυλακή της φαντασίωσης…
Μερικές φορές έχω την εντύπωση πως είναι το ίδιο πράγμα. Γιατί υποκρινόμαστε και υπομένουμε ρόλους που δεν αντανακλούν τον εαυτό μας. Για να μπορέσουμε μετά να ζήσουμε αυτό που είμαστε πραγματικά. Αρκεί αυτό το τελευταίο να μη το ξεχάσουμε ποτέ.
Η αντανάκλαση στο τζάμι… βλέπεις τον μέσα και τον έξω κόσμο. Η ζωή μόνο αλλού δεν είναι.
@ x-ray, ακριβώς… 🙂
@ fmotis, το ζήτημα του ποιοι είμαστε κατά βάθος ή πραγματικά, παίζει πολύ τώρα τελευταία και σε πολλά κεφάλια…
Τελικά, ίσως το πώς ζούμε τη ζωή μας να δείχνει και ποιοι πραγματικά είμαστε, έτσι απλά… δεν ξέρω..
το θεμα ειναι οτι υποκρινεσαι ολη τη μερα, για να μπορεις να κλεψεις λιγο χρονο αληθινης ζωής προς το τελςο του καθε 24ωρου.
πηγε ποτε καποιος στο αλλου της ζωής για πολύ;
αυτό πες μου
Lifewhispers, ξέρω ανθρώπους που ζουν μονίμως στο «αλλού», χωρίς να αντιλαμβάνονται το «εδώ». Ζουν δηλαδή μέσα στις φαντασιώσεις τους αγνοώντας την πραγματικότητα. Ακόμα και για χρόνια.
Το δυστύχημα της υπόθεσης όμως, είναι πως ούτε αυτοί είναι ευτυχείς…
Xρειάστηκε κάποτε για ενα διάστημα να υποκριθώ ρόλους στην καθημερινότητα που ήξερα πολυ καλά οτι δεν μου ταίριαζαν, ή δεν κολλούσαν σε αυτο που ήθελα να κάνω στη ζωή μου.
Το έκανα αναγκαστικά μεχρι να μπορέσω να βρω κατι πιο ικανοποιητικό. Κάποτε το πέτυχα, μα κι αυτο έπρεπε να αλλάξει πάλι.
Δεν ηταν στο χέρι μου να αλλάξουν πολλά, όμως σιγα-σιγά κατι κατάφερα. Δεν πρέπει να χω και παράπονο. Ισως ήμουν και τυχερός και ικανός.
Ειναι ενα παράδοξο το γιατι μερικές φορές η αντανάκλαση του ειδώλου μου στο τζάμι μοιάζει με κάποιον που δεν θέλω να ξέρω λεπτομέρειες γι αυτον.
επίσης η ζωή είναι αλλού
είναι και της Κυριακοπούλου…
@ Πτώση, εσύ ή πολύ μικρή είσαι, ή κάτι άλλο που δεν μου’ρχεται τώρα… Οι Μυστικοί Εφτά της Enid Blyton ήταν θρυλική σειρά ιστοριών με πρωταγωνιστές εφτά φίλους που έλυναν μυστήρια, ζούσαν διάφορες περιπέτειες κτλ.
@ Για να καταλάβω Τζονάκο, στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο ιστορίας που έγραψα, ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος και ποια η αλήθεια?
@ Γκάζι, σοφή γυναίκα… :-Ρ
Iσως δεν κατάλαβα καλά, μα νομίζω οτι ο ρόλος ειναι στο αδιάφορο οκτάωρο και στη συνέχεια γίνεται ο ρόλος αυτου που προσποείται πως θα αγοράσει ενα ακριβό χαλί και τα ρέστα.
Η αλήθεια ειναι οτι ηθελε βα φύγει απο την δουλειά αυτή εστω και αν οι λογαριασμοί παραμένουν απλήρωτοι ;
Κάπως ετσι ή καμμία σχέση και άλλα κατάλαβα ;
Όχι, οκ.. πάνω κάτω έτσι είναι. Οι λογαρισμοί πάνε πακέτο με το αδιάφορο οχτάωρο. Αυτό τους πληρώνει.. Σκεφτόμουν πως η αλήθεια είναι ένας από τους δύο πρώτους ρόλους που ανέφερες. Αλλά ποιος τελικά? Αυτός που θα ήθελες και φαντάζεσαι ή αυτός που συμβαίνει τελικά?
Aυτός που συμβαίνει.
Η πρωταγωνίστρια, θα ήθελε εναν άλλο ρόλο για την ζωή της, εναν πιο πραγματικό, πιο κοντά σε αυτο που θέλει να κάνει, -μια και μιλάμε για ρόλους.
Η ζωή είναι όντως αλλού!
Γαμημένα αλλού…
(ωραίο κομμάτι στο τέλος 🙂 )