Είναι ανήθικο…
Όταν κάποιος σου καταθέτει τον πόνο του, να του πεις ότι πονάς ή έχεις πονέσει περισσότερο.
Όταν κάποιος σου καταθέτει την αγάπη του, να του πεις ότι αγαπάς ή έχεις αγαπήσει περισσότερο.
Μπορώ να υπάρχω χωρίς συγκριτικούς βαθμούς.
Αν θέλω…
paper flowers 
Λες…δύσκολα…χωρίς συγκριτικούς βαθμούς…υπάρχουν δεν φεύγουν, η μνήμη βλέπεις ?
ή μπορεις να μην τους λαμβάνεις υπόψη σου συγκεντρωμενη στα δικά σου λιγότερο και περισσότερο κάθε φορά.
καλημέρες 🙂
Μπορείς απλά να ακούς..
Αν θέλεις..
Και δυστυχώς αυτός ο εγωκεντρισμός που θυμίζει εφηβεία είναι απ’τα πιο συχνά φαινόμενα.. και τα πιο ενοχλητικά.. ελπίζω πάντως πως υπάρχουν πολλοί σαν εσένα που ξέρουν τι εστί ανήθικο. Καλησπέρα
φυσικά. το κρίμα και το άδικο είναι πως η διασκέδαση συχνά έρχεται από εκεί….
Συμφωνώ τόσο πολύ μαζί σου.. Να λες ότι πονάς και να σου λένε ότι πονάνε πιο πολύ..Καλό βράδυ!
Συμφωνώ τόσο πολύ μαζί σου.. Να λες ότι πονάς και να σου λένε ότι πονάνε πιο πολύ..
ειναι που σε κανει και αναρωτιεσαι..»τωρα, γιατι μιλαω;»
αν θελω να υπαρχω, θα υπαρχω χωρις συγκριτικους βαθμους. γιατι ετσι.
δεν εχει γιατι.
καλημερες χαρτολουλουδενια
πεηπερ στειλε μου ενα μεηλ, να σε ρωτηξω κατι
Ο Marquez τελευταία μας έδωσε ένα δυνατό κείμενο, μια κατάθεση ψυχής, όπου κάπου λέει: «Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί».
Μια σκέψη παρακάτω τα λόγια του Marquez πάω: ούτε τότε, ούτε ποτέ δικαιούται να κοιτά από ψηλά ο άνθρωπος τον άλλον. Ας κάνει τον κόπο να σκύψει και να σηκωθεί μαζί του. Κατ΄επέκταση οι άνθρωποι που κοιτάζουν το συνομιλητή τους στα μάτια και στο ίδιο ύψος, μόνο τότε επικοινωνούν. Άλλωστε όλα περνάνε…αργά ή γρήγορα! Η μοιρασιά έχει άξια … αυτή μας ησυχάζει !
όντως αν και έχω προσωπική έφεση στο έχω πονέσει πιο πολύ, είναι χαρακτηριστικό των μεσογειακών ανθρώπων φαντάζομαι…:)
οι συγκρίσεις μας απομακρύνουν από την όποια δυνατή αλήθεια σκόπιμα και δολερά!
Η σύκριση είναι το μαχαίρι στην καρδιά της ευτυχίας. Είναι αν θέλεις το αυθεντικό ΘΑΝΑΣΙΜΟ αμάρτημα.
αν το λενε ομως για παρηγορια ?
χαχα με αυτά που λες υπονομεύεις οποιαδήποτε προοπτική μπορεί να έχεις για να γίνεις μια μέρα πολιτικός, δαρλινκ!
Αν θέλεις να γίνεις πολιτικός πρέπει να λες και να πείθεις ότι το καθετί το έχεις κάνει σε μεγαλύτερο βαθμό από τους άλλους!
Δε μου αρέσει να σε παίρνει από κάτω και φαίνεσαι ηττοπαθής. Εσ΄θ είσαι τσολιάς ρε!
Όταν πονάς ο πόνος ο δικός σου είναι ο καλύτερος στον κόσμο. Σαν το παιδί για τη μάνα του, που είναι το καλύτερο όλων των παιδιών του κόσμου. Είναι ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ…. Κανείς άλλος δε μπορεί να τον νοιώσει…
Τα αυτά και για την ΑΓΑΠΗ. Δεν θέλω συγκριτικούς βαθμούς στον Ερωτα..
Ουδεμία αντίρρηση, όμως, ξέρετε, ενδέχεται ο άλλος/ή άλλη να υπάρχει περισσότερο. [Πρβλ. «ξέρεις ποιος/ποια είναι αυτός/αυτή, ρε;»]
Μη βαράτε, σοβαρεύομαι: δεν είμαι σίγουρος αν το θέμα έγκειται περισσότερο στην ηθική –και ποια ηθική: την προσωπική σας, την διαπροσωπική, την ηθική ενός κύκλου ανθρώπων, την γενικότερη, περιρρέουσα ηθική (εντός ή εκτός εισαγωγικών)– ή στην προσπάθεια κατανόησης και αποδοχής του άλλου [που ως γνωστόν «είναι η κόλαση», κ.λπ.] και των συναισθηματικών αποσκευών του. Αλλά λείπουν τα συμφραζόμενα, οπότε το αφήνω.
Καθαρά προσωπική ηθική, χωρίς αυτό να σημαίνει πως καταφέρνω πάντα να ακολουθώ τους κώδικές της.
Και προσπάθεια αποδοχής του εαυτού, χωρίς συγκριτικές ταμπέλες τύπου «πιο/λιγότερο πονεμένη», «πιο/λιγότερο συναισθηματική κ ευαίσθητη», «πιο/λιγότερο περπατημένη» κτλ…
Κάτι σαν «αν μπορώ να υπάρξω πέρα απ’τους άλλους, τότε θα μπορώ και να συνυπάρχω»…