Αντισταθείτε….?
Αγαπητέ wpleftyboy, στα πλαίσια του αντιστασιακού κλίματος που επικρατεί στη χώρα τον τελευταίο καιρό, ακολουθώ την προτροπή σου και αναρτώ ποίημα για να δηλώσω πως δεν είμαι μέρος του προβλήματος αλλά μέρος της λύσης του! Επειδή όμως ο αγώνας είναι μακρύς και επίπονος, δεν ήθελα να χαλάσω άσκοπα θερμιδική ενέργεια και να πάω ως τη βιβλιοθήκη μου, να σταθώ ώρα όρθια και να ξεφυλλίσω ένα κάρο βιβλία. Άπλωσα λοιπόν το χέρι μου, έτσι όπως καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή και τράβηξα από δίπλα ένα cd. Λέγεται «φυσάει» και αποτελείται από μελοποιημένα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη. Παραθέτω το τελευταίο της σειράς, που λέγεται «επίλογος»:
Ήταν ένας νέος ωχρός
καθόταν στο πεζοδρόμιο
χειμώνας, κρύωνε
Τι περιμένεις, του λέω!
Τον άλλο αιώνα, μου λέει
όσο για μένα έμεινα πάντα
ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων
αλλά ποιος σήμερα ν’αγοράσει
ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς
Αλλά μια μέρα δεν άντεξα
Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω!
Όχι, μου λένε
έτσι πήρα την εκδίκησή μου
και δε στερήθηκα ποτέ
τους μακρινούς τοίχους
κι όταν με πήγαν βιαστικά στο νοσοκομείο
Τι έχετε, μου λένε!
Εγώ τίποτα, τους λέω
μόνο πέστε μου γιατί μας
μεταχειρίστηκαν μ’αυτό τον τρόπο
Το βράδυ έχω βρει έναν εύκολο τρόπο να κοιμάμαι
τους συγχωρώ έναν έναν όλους
άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα
αλλά εκείνη αρνείται
Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου ονειρεύτηκα πολύ
έτσι ξέχασα να ζήσω
μόνο μ’ένα μυστικό που το ‘χα μάθει από παιδί
ξαναγύριζα στον πραγματικό κόσμο
αλλά κανείς δε με γνώριζε
σαν τους θαυματοποιούς
που χάρισαν όλη μέρα το χαμόγελο στα παιδιά
και του βράδυ γυρίζουν στη σοφίτα τους
πιο φτωχοί κι απ’τους αγγέλους
Ζήσαμε πάντα αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε, για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.
Κάνε να βρούμε ένα λόγο ν’αντισταθούμε, ένα λόγο που να μην φωνάζει από μακρυά «υποκριτική ψευδαίσθηση»…
paper flowers 
μου αρεσε paperflo
ειδικα το
«όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.»
ειναι πολυ μεγαλο
μου θυμισε λιγο τους system of a down (δες την πρωτη στροφη του attack)
ATTACK
Breathing each other’s lives
Holding this in mind
That if we fall, we all fall
And we fall alone
The cold insincerity of steel machines
Have consumed our euphoria
Transforming us into muted dreams
Dreaming of the day that
We attack
Attack, attack your fetal servitude
We attack
Attack, attack, attack with pesticide
We attack
All the years of propaganda
We shall attack
Books illustrate what we already know
Candles cry towards the sky
Racing your flags along polluted coasts
Dreaming of the day that
We attack
Attack, attack your fetal servitude
We attack
Attack, attack, attack with pesticide
We attack
All the years of propaganda
We shall attack
Attack
Attack
Breathing each other’s lives
Holding this in mind
That if we fall, we all fall
And we fall alone
Breathing each other’s lives
Holding this in mind
That if we fall, we all fall
And we fall alone
What’s the philosophy of displaced mines The bombing of all homes and
villages Truth is the only sword bleeding minds Bleeding till the day that
We attack
Attack, attack your fetal servitude
We attack
Attack, attack, attack with pesticide
We attack
All the years of propaganda
We shall attack
Attack all the homes and villages
Attack all the schools and hospitals
You attack all the rapes and pillages
We shall attack
We shall attack
επισης μου θυμισε το δικο μου
ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ (ή the dead shall inherit the earth)
Και ‘γω ,
καρτερικά σηκώνω το σταυρό μου …
φριχτός o θάνατος κάθεν ημέρα
…προσδοκώντας ανάσταση νεκρών ,
να τον ξεφορτωθώ ,
να ζήσω τη ζωή του μέλλοντος αιώνος ,
όπως αξίζει στους ανθρώπους .
ειδικα τον τελευταιο στιχο «οπως αξιζει στους ανθρωπους»
βεβαια θα πρεπει κανεις να εχει μυηθει στη zombie-post apocalyptic λογοτεχνια για να το πιασει αυτο το «οπως αξιζει στους ανθρωπους »
εχω ενα διπλο βιβλιο(διπλη παραγγελια στο αμαζον) λεγεται «dying to live» (by Kim Paffernoth),
ειναι στ’ αμερικανικα βεβαια , θα χαιρομουνα πολυ να σου το δωσω ….βρες ενα τροπο (μην πανικοβαλλεσαι ,σκεψου κατι που δε θα προδωσει τη μυστικη σου ταυτοτητα )
επισης μπορεις να δεις τη σειρα κομικ που βγαζει στην ελλαδα η annubis «οι ζωντανοι νεκροι» (the walking dead αμερικανιστι)
και τελος το βραβευμενο με πουλιτζερ «ο δρομος» του κορμακ μακαρθυ
(the road) …αυτο το τελευταιο δεν εχει ουτε καν ζομπι …πρεπει να το διαβασεις αν δεν το εχεις κανει ηδη .
τελος παντων πολλα ειπα
ειναι που με ενθουσιασε ο λειβαδιτης (οχι τοσο με τη φορμα του βεβαια αλλα σιγουρα με την ουσια του)
Χαίρομαι που σου άρεσε! Το «ονειρεύτηκα πολύ, έτσι ξέχασα να ζήσω», δεν βλέπω να σου έκανε κ μεγάλη αίσθηση, ε? 😉
Το τι αξίζει στους ανθρώπους, το ‘χουμε συζητήσει κ στου Deuced αλλά δεν συμφωνήσαμε…
Οι άνθρωποι ζούμε όπως ακριβώς μας αξίζει νομίζω. Κι αν δεν το χωνέψουμε αυτό, δεν νομίζω ότι έχουμε ελπίδα να αξίζουμε κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Αν θέλω να μπω στη διαδιακασία της προσδοκίας ενός καλύτερου αύριο, το οποίο θα επέλθει «επειδή το αξίζω», μπορώ κάλλιστα να ασπαστώ τον χριστιανισμό πχ, που είναι μια θρησκεία ανοιχτή σε ερμηνείες, σε προσθήκες, σε τρόπους άσκησής της και να αφήσω το θεό να κάνει τη δουλειά του.
Όμως, δεν υπάρχει θεός, δεν υπάρχουν απειλητικοί εξωγήινοι, ούτε υπεράνθρωπα σχέδια για το μέλλον. Υπάρχουμε εμείς, όλα αυτά που καταφέραμε, όλα όσα χαιρόμαστε και μισούμε και υπάρχει και ο Τοίχος για τον οποίο έχουμε ξαναμιλήσει, τον οποίο τη νύχτα χτίζουμε και το πρωί γκρεμίζουμε, έτσι… για να μπορούμε να προβάλλουμε πάνω του την ύπαρξή μας.
Συχνά σκέφτομαι πως η γοητεία κάποιου οφείλεται πολλές φορές στο μεγαλύτερο ελάττωμά του. Μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει με τους ανθρώπους. Η αδυναμία μας να κατανοήσουμε το «απλό», μας οδηγεί στο να το κάνουμε περίπλοκο για να μπορέσουμε να το προσεταιριστούμε. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων…
Οι λογοτεχνικές προτάσεις είναι πάντα ευπρόσδεκτες, οπότε θα τσεκάρω το «δρόμο» του Μακάρθυ και θα βρούμε ένα τρόπο να δανειστώ το «dying to live» αν κ με κουράζει να διαβάζω σε άλλη γλώσσα, όσο καλά κι αν την ξέρω… Στείλε mail να το κανονίσουμε!
😉
οκ
πρεπει να το διαβασεις οπωσδηποτε για να καταλαβεις το «οπως αξιζει στους ανθρωπους »
και θα μου υποσχεθεις οτι θα το ξανασυζητησουμε αφου το διαβασεις
παντως δεν εχει να κανει με το καλυτερο ή το χειροτερο
λες οτι οι ανθρωποι ζουμε οπως ακριβως μας αξιζει και θα μπορουσε να ηταν ετσι εφοσον δεν υπηρχαν οι εξωγηινοι
δηλ. καταλαβαινω οτι αφου πιστευεις το ενα ειναι φυσικο να πιστευεις και το αλλο
οι ανθρωποι οπως και ολα τα πλασματα της μανας γης δεχονται επιθεση
η διαφορα ειναι οτι ο εχθρος ειναι πια μεσα μας πραγμα που δεν ισχυει για τα υπολοιπα αδερφια μας στη γη .
to «oνειρευτηκα….ζησω» ?
εννοεις κατι ε ?
τι θα ημασταν χωρις τα ονειρα που κανουμε ξυπνιοι ?
μερικες φορες βλεπω στα ματια καποιων παιδιων οτι δεν βρισκονται εδω και φοβαμαι οτι ισως δε θα πετυχουν να συμβιβαστουν με την πραγματικοτητα και να ζησουν μια «κανονικη»ζωη
μερικες φορες βλεπω στα ματια καποιων αλλων παιδιων μια φλογα που καιει ασβηστη και ξερω οτι αυτα θελουν να τα ζησουν ολα ,να καουν απο ζωη και φοβαμαι μηπως μεθυσμενα καταληξουν να αναζητουν μονο τη δυναμη και την επιτυχια
οταν ομως βλεπω αυτη φλογα για ζωη να καιει μεσα σε ματια που ξερω οτι δεν ειναι » εδω » , μενω αφωνος , τρομαζω και θαυμαζω ταυτοχρονα .
αμάρτησα ενώπιόν σου ονειρεύτηκα πολύ
έτσι ξέχασα να ζήσω
ηθελα να σου πω οτι ειναι στιχος φοβερος αλλα μαλλον με προλαβες…
ηθελα να πω για ανθρωπους που ξυπνιοι κανουν ονειρα αλλα καποιος παλι με προλαβε…
τελικα απλα ανακαλυψα ενα ομορφο ποιημα…και επιβεβαιωθηκε η επαναλαμβανωμενη υποψια μου…
μια μερα θα ΤΡΕΛΑΘΩ…
Παιδιά δεν είναι ολόκληρο το ποίημα αυτό. Είναι κομμάτια από ένα ή περισσότερα έργα, που ενώθηκαν για να φτιάξουν ένα τραγούδι.
@ Κι εγώ θαυμάζω τη φλόγα στα μάτια των ανθρώπων lefty κι όχι μόνο των παιδιών. Απλά προσπαθώ να εμπιστεύομαι το προσωπικό μέτρο του καθένα, που ορίζει πώς διαχειριζόμαστε τα όνειρά μας. Και στην ελευθερία να ονειρεύεται ο καθένας ό,τι θέλει…
Αν ο εχθρός είναι μέσα μας τώρα, πότε ήταν έξω μας?
@ In the sky, καλωσήρθες στα μέρη μας! Η τρέλα συγχέεται και με την ιδιοφυία, οπότε μην αγχώνεσαι! 😉
εμενα παλι, ενας φιλος προχθες καθως του επαιζα τις μελωδιες του Γιοντερμποι καθως οδηγουσα αρχισε να ραπαρει απο το πουθενα:
I ain’t gonna rap ’bout bitches and ho’s
I only rap about witches and trolls!
Fro-Fro-Frodo
Don’t wear the Ring!!!
μαλιστα.
«Ζήσαμε πάντα αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε, για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.»
μου αρέσει .Πολύ.
Αυτή η παράνοια που εκφράζουν τα ποιήματα του Λειβαδίτη πραγματικά με ενθουσιάζει…Χαμένος στις σκέψεις του,να συνδυάζει τα πιο άσχετα πράγματα μεταξύ τους,να μιλάει για πρόσωπα και καταστάσεις συγκεχυμένα λες κι είναι σε όνειρο…thx που μου τα θύμισες…Καλησπέρα…