Mind works in mysterious ways

Η Ελένη περιμένει στην ουρά για ταξί. Στα χέρια, κρατά ένα μεγάλο φάκελο με τα αποτελέσματα των τελευταίων εξετάσεων. Ο καρκίνος παραλίγο να τη σκοτώσει πρόπερσι αλλά εκείνη τον πάλεψε και τώρα είναι καλά.
Νιώθει τυχερή και νικήτρια της ζωής.

Ο Πέτρος βγαίνει από το γραφείο του ψυχολόγου και παίρνει σκυφτός τον δρόμο για το σπίτι του. Είναι ο όμηρος που έμεινε για ένα εικοσιτετράωρο κλεισμένος σε υποκατάστημα κεντρικής τράπεζας, μαζί με τον επίδοξο ληστή και το πτώμα του ταμία. Ο Πέτρος επέζησε, πέρασαν έξι μήνες αλλά ακόμα φοβάται και τη σκιά του.
Νιώθει άτυχος και θύμα.

Ο Αλέκος κατεβαίνει απ’το αεροπλάνο κουρασμένος. Ταξιδεύει από τότε που γεννήθηκε, αλλάζοντας σπίτια, πόλεις και χώρες. Τα παιδιά των διπλωματών δεν μένουν για πολύ σ’έναν τόπο και μαθαίνουν από νωρίς ν’αποχωρίζονται και ν’αποχαιρετούν.
Νιώθει ελεύθερος και πολίτης του κόσμου.

Η Κατερίνα κλείνει το ημερολόγιό της δακρυσμένη. Παιδί χωρισμένων γονιών που δεν την αγαπούσαν ιδιαίτερα, αποχαιρέτησε στα εννιά της χρόνια την ψευδαίσθηση της χαρούμενης οικογενειακής συνύπαρξης κι από τότε προσπαθεί ανεπιτυχώς να φτιάξει την τέλεια οικογένεια αναπαράγοντας επιτυχώς το γονεϊκό της πρότυπο.
Νιώθει μόνη και προδομένη.
Χθες χώρισε. Ξανά.

Του τραύλισε μ’όλη της τη σιγουριά,

δεν σε θέλω εδώ γιατί ξέρω ότι κάποτε θα φύγεις.
Όλοι κάποια στιγμή φεύγουν
όλα κάποια στιγμή τελειώνουν.
Κι εγώ έχω κουραστεί να κάνω τελετές αποχαιρετισμού.
Γιατί τις ξεκινούσα και τις τελείωνα πάντα μόνη.

Του σιώπησε μ’όλη της την ένταση,

μείνε τουλάχιστον εσύ.
Κάνε με με τη βία να σε πιστέψω πως όλα θα είναι για πάντα καλά
κι ύστερα τρυφερά δίδαξέ με να ζω το τώρα.

Έτσι έκανε πάντα. Ψιθύριζε ναι εννοώντας όχι και φώναζε όχι εννοώντας ναι.
Σνόμπαρε την πληρότητα και κατασπάραζε το κενό.
Και θύμωνε με τους ανθρώπους. Μόνο που οι άνθρωποι φεύγουν κι έτσι μπορούσε μόνο να ξεσπάσει στον εαυτό της.

Τρία χρόνια πριν, κάποιος που ήξερε πότε να μιλήσει, της είπε: «Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή, που ο άνθωπος είναι αναγκασμένος να επιλέξει. Είναι ανέτοιμος και αδαής αλλά πρέπει να επιλέξει. Θα γίνει βασιλιάς ή γελωτοποιός? Σκλάβος ή δεσμοφύλακας?
Οι περισσότεροι επιλέγουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς κι ύστερα περνούν τη ζωή τους μετανιώνοντας, θυμωμένοι με τον εαυτό τους. Ή ικανοποιημένοι, χαρούμενοι με τις ικανότητές τους. Δεν τους περνά απ’το μυαλό πως όλα αλλάζουν, όλα ανατρέπονται. Και πως αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό επιλογή δική τους.
Σε σένα όμως, θα πω ένα μυστικό που δεν είναι μυστικό αλλά είναι μυστικό γιατί δεν διδάσκεται πουθενά. Το αν θα το καταλάβεις, είναι (ειρωνικό, ε?) δική σου επιλογή.

Ο χαμαιλέοντας δεν παύει ποτέ να είναι απλά μια σαύρα».

~ από paperflowers στο 5 Ιανουαρίου, 2008.