UNINVITED

Είναι νύχτα (τι πρωτότυπο)… ακούω το uninvited της Alanis Morissette… ανάβω τσιγάρο… σκέφτομαι…
Παίζει σπουδαίο ρόλο το να είναι όμορφος ένας πούτσος. Άσχετα με όλα τ’άλλα, αυτό παίζει σπουδαίο ρόλο. Όσες φορές έχω ψιθυρίσει «είναι όμορφος ο πούτσος σου?», μαζί με κάθε είδους αντίδραση παίρνω δώρο ένα γλυκό, αμήχανο μισοχαμόγελο μέσα σε ένα βιαστικό βλέμμα, που μου ραγίζει την καρδιά. Λιώνω εκείνη τη στιγμή και τους λατρεύω γιαυτό.
Μ’αρέσει να σκύβω και να τον παίρνω στο στόμα μου. Δεν θέλω το ταυτόχρονο στοματικό σεξ, δε μ’αφήνει να συγκεντρωθώ, γιατί το στόμα από το αιδοίο απέχει εκατομμύρια έτη φωτός. Είναι δύο διαφορετικά σύμπαντα και δεν μπορείς να είσαι πραγματικά σε δύο κόσμους την ίδια στιγμή.
Μ’αρέσει να γονατίζω και να τον παίρνω στο στόμα μου.
Υγραίνω την παιδικότητα που ανίχνευσα στα μάτια του, ρουφάω το θυμό που εγώ προκάλεσα, πνίγομαι με την ανάγκη του να με εκμηδενίσει, γλείφω τις πληγές που δεν κατορθώνω να του επουλώσω, γλωττίζω τους φόβους του και καταπίνω όλα όσα νιώθει. Ξέρω αν νιώθει για μένα.
Με κοιτάζει και με αποκαλεί αγάπη του και πουτάνα του.
Αγάπη του, γιατί υγροποιώ και αποστραγγίζω τον εγκέφαλό του.
Πουτάνα του, γιατί μπορώ να το κάνω.
Πουτάνα του, γιατί υγροποιώ και αποστραγγίζω τον εγκέφαλό του.
Αγάπη του, γιατί μου επιτρέπει να το κάνω.
Και μωρό του, γιατί βυζαίνω τη ζωή που μου προσφέρει και μεγαλώνω στο μυαλό του χωρίς να γεννάω.
Τον έχω στο στόμα μου και μόνο τότε τον έχω αληθινά. Ύστερα απομακρύνεται αυτάρεσκα φιλώντας με στα χείλη.
Είμαι όλα όσα μου υπαγόρευσαν να είμαι.
Είμαι όλα όσα μου απαγόρευσαν να είμαι.
Ακούω το wild is the wind… ανάβω τσιγάρο… διαβάζω τις λέξεις… είναι τόσα που δεν έγραψα…
Νιώθω γλυκιά…

~ από paperflowers στο 5 Μαρτίου, 2007.